یا من لا حبیب الا هو
چندی پیش مجال آن یافتم که دل به دریا زنم و پا به خیابان بگذارم! اما..... اما.......تو گویی پا به نا کجا آبادی گداشته ام که اهلش در ذهن می پندارند آباد آباد است. به هر سو که نظرم را می اندازم یکسان است و خسته کننده همه چیز ............. عده ای چنان آراسته اند (خیرسرشان) خودشان را که گویی خیابان ، سالن عروسی است و آن ها هم حاضر در سالن . آن هم از نوع ارث پدری!(سالن عروسی را می گویم!) عده ای پشت دخل ،چنان خیره به ویترین خودشان و منتظر برای رسیدن مشتری که گویی از پشت آن شیشه های براق قرار است کـــــــــــــه؟ از راه برسد!!! البت بی راه هم نیست کارشان! وقتی جنس کجایی را به اسم کجایی ،آن هم با غیمت های تا کجایی غالب کرده و آماده ، آماده انداختن به مردم می کنند، باید انتــــــــــظار های این چنینی هم بکشند. عده ای دیگر یک لنگه پا، گوشه ای از خیابان را برای لحظاتی چند میگیرند و منتظر ماشینی اند که آن هارا اجابت کند و به منزل برساند. دسته ای دیگر سوار بر مرکب های آن چنانی، با سبز شدن چراغ قرمز چنان پا بر آن گاز مادر مرده می نهند و به خیال خود ،خودی نشان می دهند که نگو ...... ........... ................. و عده ای دیگر همچون من به خیال شما بد بین و غرغرو تمام این ها را از پشت شیشه نچندان تمیز پرایدی آن هم برای صرف وقت به نظاره مینشینم ،به امید یک تفاوت نه چندان خیره کننده ی ساده بین این همه یکنواختی. که ناگه پراید بایک نیش ترمز این مفهوم را به من و همراهانم میرساند که رسیدیم! پول؟ پیاده میشویم. خیالتان راحت، پول ماشین را هم حساب می کنیم و من هستم که خسته تر از قبل دوباره روی تختم دراز میکشم و غر میزنم در فکرم . 
| قالب جدید وبلاگ پیچک دات نت |
درباره سایت
اگر قاسم نیستی، اگرعلی اکبرنیستی، اگر جعفر و عبدالله نیستی، لااقل حرمله مباش!
منوی سایت
پیوند های روزانه
آرشیو سایت
پیوند ها
اختصاصی ویژه
طراح قالب
امکانات سایت